~SpRiNg~

 
  Ρώτησαν την αμυγδαλιά, αν υπάρχει Θεός
και η αμυγδαλιά άνθισε ...
                                                   (Ν. Καζαντζάκης)

Η μνήμη του Έρωτα..

Κι όταν δεν κολυμπάμε ο ένας μέσα στον άλλο...
περπατάμε πάνω στις τρυφερές μας μνήμες..
και αυτό μας κρατά ζωντανούς..
Μια κλωστή ανάμνησης...μια αχτίδα ήλιου.. μια ρωγμή..
μέσα στον χρόνο που πάτησε πάνω στα όνειρα μας...

Κι όταν δεν ταξιδεύει το βλέμμα,
μέσα στο βλέμμα,
έχουμε αφήσει τις αποσκευές μας…
μικρά αγγίγματα..
ένα…σε αγαπώ..
ένα φιλί..
να κάνουν σεργιάνι,
πάνω στα αποτυπώματα
που άφησε ο ιδρώτας..

Οι αναπνοές μας γίνονται ακόμα πιο γρήγορες.
τόσο που μας πνιγούν..
αφήνουμε το σκοτάδι να καλύπτει τις μορφές
που συναντιούνται σε έρημα όνειρα
και τα ανασταίνουν έστω για λίγο..
μέχρι να ανακτήσουμε ξανά την ανάσα μας..
να μπορούμε να ζούμε..
μέχρι το επόμενο…αντίο…

" Καλυψώ Διακίδη"


Γελάω.
Κλαίω.
Ναι.
Ακόμα ζω.
Φοράω κραγιόν.
Και το ρούχο της λαγνείας.
Κοίτα με..
Στα μάτια κοίτα με.
Δεν θα με βρεις,
όσο και να ψάξεις
Κενοτάφιο το βλέμμα.
Τα βλέμματα.
Πλήθος αριθμών, με αρνητικό πρόσημο.

Γελάω.
Κλαίω.
Ακόμα αναπνέω..
Φοράω το ρούχο της μεταμόρφωσης.
Και σέρνω εμένα. .
με εμένα.
Σε τελετές και εξαγνιστικές σφαγές νηπίων .
Νηπίων όνειρα.
Τα όνειρα μου..
Τίποτα γραμμένο.
Τίποτα οριστικό.
Κανένας προορισμός.
Απλές κατευθύνσεις.
Μέσα και άνω.
Με κοιτάς..
Μα δεν με βλέπεις..
Ψυχή μου…
Κοίτα με..
    "Καλυψώ Διακίδη"