Όλα όσα μας εκνευρίζουν στους άλλους μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια κατανόηση του εαυτού μας.....


 Κάποτε ήταν ενας γεωργός που δούλευε στο χωράφι του,οταν εμφανίστηκε ένας ξένος στο δρόμο.
<<Αναρωτιόμουν>>, είπε ο ξένος ,<<τι άνθρωποι να ζόυν εδώ γύρω>>.
<<Λοιπόν, είπε ο γεωργός,<<τι άνθρωποι ζούν απο εκεί απ' όπου ήρθες;>>
<<Όχι πολύ καλοί>>,απάντησε ο ξένος. <<Είναι εγωιστές και φθονεροί και καθόλου φιλικοί.Χαίρομαι που έφυγα και τους άφησα πίσω μου.>>
<<Λοιπόν>> είπε ο γεωργός,<<φαντάζομαι οτι θα βρείς το ίδιο είδος ανθρώπων κι εδώ...εγωιστές και φθονερούς και καθόλου φιλικούς. Είναι πολύ πιθανό να μην σου αρέσει ούτε εδώ>>.
Ο ξένος συνέχισε το δρόμο του.
Λίγο αργότερα,ένας άλλος ξένος εμφανίστηκε στο δρόμο.
<<Σκεφτόμουν να μετακομίσω>>,είπε ο ξένος,<<και αναρωτιόμουν τι σόι άνθρωποι ζούν εδώ γύρω>>.
<<Λοιπόν >>,είπε ο γεωργός ,<<τι σόι άνθρωποι ζούν εκεί απ'οπου ήρθες;>>
<<Ω, θαυμάσιοι >>,απάντησε ο δεύτερος ξένος. <<Γενναιόδωροι και ευγενικοί και πολύ φιλικοί.Θα λυπηθώ πολύ όταν τους αφήσω>>.
<<Ε>>, είπε ο γεωργός, <<φαντάζομαι οτι θα βρείς τα ίδια και εδώ...γενναιόδωρους και ευγενικούς και πολύ φιλικούς ανθρώπους.Είμαι σίγουρος οτι θα σου άρεσει εδώ>>.

"Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι πως οταν αντιδρούμε αρνητικά σε κάποιον,στην πραγματικότητα είμαστε αρητικοί σε κάτι που δεν μας αρέσει μέσα μας.Έχει λεχθεί οτι τα σφάλματα των άλλων είναι σαν τους προβολείς αυτοκινητου* φαίνονται πάντοτε πιο εκτυφλωτικά απο τα δικά μας. Πολλοί έχουμε γίνει ειδήμονες στην αξιολόγηση και στην κριτική των αλλων,επειδή με τον τρόπο αυτο κρατάμε τους προβολείς μακριά απο εμάς.Το γεγονός είναι οτι τα ελαττώματα που επισημαίνουμε στους άλλους είναι συνήθως αυτά ακριβώς αυτά που δεν αρέσουν στον εαυτό μας."

Οι άμυνες της ψυχής...


Η ψυχή του ανθρώπου είναι τόσο περίπλοκη και τόσο δαιδαλώδης, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να την γνωρίσει και να την κατανοήσει με τρόπο απόλυτο, παρά μόνο ο Θεός. Γι' αυτό και η αγάπη εμπεριέχει πόνο. Γιατί τα όρια του ανθρώπου δεν του επιτρέπουν να γνωρίσει την ψυχή εκείνων που αγαπά με τέτοιο τρόπο , ώστε να μην κάνει καμία άτσαλη κίνηση, καμία αστοχία. Είναι ανθρώπινο λοιπόν, να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε. Μάλιστα, όσο περισσότερο αγαπάμε κάποι

ον , τόσο πιο βαθιά θα μας πληγώσει. Γιατί σε αυτόν τον άνθρωπο έχουμε παραχωρήσει το κλειδί της ψυχής μας, κατοικεί μέσα μας, περπατά στα πιο ευαίσθητα δώματα του είναι μας, και έχει τη δύναμη να ψηλαφίσει τον μέσα μας κόσμο, να τον εξερευνήσει, να ανακινήσει ό,τι πιο δικό μας..

Πρέπει να θυμόμαστε πως η κάθε ψυχή έχει τις άμυνές της. Η κάθε ψυχή είναι ένα μικρό, πεισματάρικο παιδί που ζητά το γλυκό του. Κάποιο παιδί θα επιλέξει να σταυρώσει τα χέρια θυμωμένο, θα μας γυρίσει την πλάτη, και θα περιμένει εκεί, αμίλητο, μέχρι να καταλάβουμε, οτι το μόνο που θέλει, είναι να το πλησιάσουμε. Κάποιο άλλο παιδί, θα τρέξει πάνω μας, και θα αρχίσει να τραβά επίμονα την άκρη του παντελονιού μας, ζητώντας ανυπόμονα το χάδι μας. Τόσο αντιφατικές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις, κι όμως συνοψίζουν και οι δύο το κοινό, πανανθρώπινο αίτημα για αγάπη.

Κι αν η αγάπη είναι τόσο περίπλοκη, και οι άμυνες τόσο εύκολο να ενεργοποιηθούν, προσπαθούμε να σκεπάζουμε τους αγαπημένους μας με την φροντίδα μας, σιωπηλά, αθόρυβα, κρυφά.. Κάποιες φορές, μόνο κρυφά... Και είναι τόσο δύσκολο να επιλέξουμε το σωστό χάδι...! Εκείνο το χάδι που δεν θα πληγώσει, που δεν θα πονέσει, που δεν θα ξυπνήσει τις αρχέγονες εκείνες ενστικτώδεις αντιδράσεις... Ίσως το μόνο αλάνθαστο, στοργικό, ανόθευτο χάδι, να είναι αυτό της προσευχής. Η προσευχή για το αγαπημένο πρόσωπο, είναι η μόνη που δεν παραβιάζει την ελευθερία του, που δεν πονά την ψυχή του, που δεν ενεργοποιεί τις άμυνές του, που βοηθά, που σκεπάζει... Η προσευχή είναι εκείνη που μας ενώνει για πάντα με όσους αγαπάμε με την διαμεσολάβηση του Θεού. Υπάρχει άραγε, πιο ευλογημένη, πιο ουσιαστική αγάπη, από εκείνη που μπολιάζεται στην δική Του τέλεια αγάπη;

Σ.

Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/2012/06/blog-post_13.html

~ Ευχαριστώ την Σταυρούλα για την παραχώρηση του κειμένου ~

Η νοσταλγική ομορφιά..

Αυτα τα ξαφνικά κύματα νοσταλγίας, που έρχονται τόσο απροσδόκητα, παλιά προκαλούσαν κάποια θλίψη. Όχι όμως πια. Γιατί σήμερα, γνωρίζω πως αυτά τα κύματα είναι πλούτος, είναι δύναμη. Και είναι τόσο ανεκτίμητο δώρο το αίσθημα της αγάπης, που έχουμε νοιώσει για κάποιους ανθρώπους, ακόμη κι αν η σχέση μας μαζί τους μας έχει αφήσει πληγές.. Πόσο άχαρη η ζωή , αλήθεια, δίχως να έχει νοιώσει κανείς αυτή την ακατανίκητη ορμή της αγάπης μέσα του και πόσο πολύτιμα τα δώρα της, ακόμη κι αυτά του πόνου και της νοσταλγίας..! Aυτά τα  κύματα νοσταλγίας κάποιου αγαπημένου προσώπου, ας μας γεμίζουν θαλπωρή, ας μας υπενθυμίζουν όσα αδιάκοπα βιώνουμε, αλλά κάποιες φορές ξεχνάμε: πως η αγάπη η αληθινή ποτέ της δε στερεύει, πως ζει πέρα απο κάθε απόσταση και κάθε πέρασμα του χρόνου. Ίσως ακόμη να αυξάνει, να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Γιατι ό,τι αληθινό μέσα μας είναι και αθάνατο.
Υπάρχουνε στιγμές, που ανθρώπινα μας λυγίζουν αυτές οι νοσταλγικές στιγμές και το μόνο που επιθυμούμε είναι να κοιτάξουμε μάτια αγαπημένα, ζωντανά, να αντανακλούν τα δικά μας μάτια, κι όχι άχαρα και παγωμένα μάτια, μέσα απο μια φωτογραφία. Μα είναι ανώφελο να παραβιάζει κανείς την ελευθερία του άλλου και τις αποστάσεις που εκείνος έχει επιλέξει, για όποιον λόγο κι αν το κάνει. Και έχω μάθει πια καλά, πως αν η ελευθερία οδηγήσει κάποιον ξανά στα βήματά μας, με διάθεση ανοιχτής και καθαρής καρδιάς, μόνο τότε θ'αξίζει η στιγμή. Ό,τιδήποτε άλλο, άχαρο και βεβιασμένο, ασχημαίνει την ομορφιά των συναισθημάτων μας.
Το χρέος του κάθε ανθρώπου είναι να παλεύει για την αγάπη, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του αγαπημένου του προσώπου. Όπου η πορεία μας προς την καρδιά του άλλου συναντήσει τοίχο , εκεί είναι και το τέρμα και το όριο της δικής μας προσπάθειας. Εκεί, είναι σειρά του άλλου, εαν και εφόσον μας αγαπά, να γκρεμίσει τα τείχη που εκείνος έχτισε. Ν'αποφασίσει αν θέλει να μας αφήσει απο την άλλη πλευρά του τείχους, αν θέλει να μοιραστεί τον κόσμο του μαζί μας... Να γιατρέψει τις πληγές , που ίσως άθελά του μας προξένησε..
Διαφορετικά, η νοσταλγία ας μένει μέσα μας ως κάτι όμορφο και όχι ως κάτι λυπηρό, να μας θυμίζει τα όσα πλούσια κρύβουμε μέσα μας... Γιατί η αγάπη είναι πλούτος και όχι μιζέρια και κατήφεια..! Η νοσταλγία είναι όλα όσα όμορφα ζήσαμε, τα χαμόγελα, η τρυφερότητα, το βλέμμα εκείνο που κοιτούσε μέσα μας, το άνοιγμα της ψυχής μας, όλες εκείνες οι στιγμές που μας φέρνουν δάκρυα συγκίνησης.. Μόνο ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον πλούτο της αγάπης, πέρα απο τις ανθρώπινες αδυναμίες, αστοχίες και πληγές, μπορεί να τη βιώσει, χωρίς να τον πνίξει η στενότητα της καρδιάς του. Μόνο ένας άνθρωπος με πλούσια, ευρύχωρη καρδιά, μπορεί να χωρέσει την απεραντοσύνη της αγάπης....!
Το εύχομαι σε όλους μας!
Σ.

Η αξία σου έρχεται απο ψηλά..




Έρχονται κάποιες στιγμές σε όλους μας, που νοιώθουμε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι σαν μικρά μερμηγκάκια...Σκεφτόμαστε πως τίποτε δεν αξίζουμε, αφου κανείς δεν μας σκέφτηκε σήμερα, κανείς δεν μας πήρε τηλέφωνο να δει πώς είμαστε, κανείς δεν μας είπε μία όμορφη κουβέντα.. Ο γείτονας με κοίταξε υποτιμητικά, κάποιος φίλος με περιφρόνησε, άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω και εκείνος αγνόησε την αγκαλιά μου και έστρεψε το βλέμμα του αλλού..
Απόλυτα ανθρώπινες όλες αυτές οι σκέψεις που κάνεις, καθ'όλα κατανοητές. Ποιός δεν ένοιωσε να περισσεύει κάποιες στιγμές της ζωής του; Ποιός δεν ένοιωσε μόνος, ασήμαντος, μη επιθυμητός; Σε νοιώθω, σε καταλαβαίνω, μην ντρέπεσαι που νοιώθεις όλα αυτά τα ''ανθρώπινα'', γιατί ανθρώπινα είναι..και να σου θυμίσω πως είσαι...άνθρωπος!

Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως πηγάζουν απο τη λάθος θέση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και την ζωή. Η αξία σου, δεν πηγάζει απο τη γνώμη των ανθρώπων, απο την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους, απο την αποδοχή τους ή την απόρριψή τους. Οι άνθρωποι είναι ατελείς, έχουν ψεγάδια, ιδιοτροπίες, κακίες και συμπάθειες. Αλίμονο αν προσπαθείς μια ζωή να ταιριάξεις στις ορέξεις των άλλων γύρω σου. Θα χαθείς, θα κουραστείς, θα ξεχάσεις ποιός είσαι. Πόσο με στενοχωρεί και μόνο η σκέψη να σε δω με ξένο πρόσωπο, ανοικείο, κομμένο και ραμμένο σε κάτι που δεν είσαι εσύ..αυτός ο θαυμάσιος, ξεχωριστός και μοναδικός ''εσύ''...!!!


Η αξία σου πηγάζει απο την αγάπη που σου έδειξε και συνεχίζει να σου δείχνει ο Θεός. Αξίζεις τα πάντα, γιατί ο Θεός σου έδωσε πνοή, ύπαρξη, αξία, και μία μοναδική ψυχή! Και σε φροντίζει κάθε μέρα, σε κάθε βήμα σου, και δεν σε αφήνει να χαθείς, και αγωνιά να σώσει την ψυχούλα σου απο κάθε βρωμιά, απο κάθε κίνδυνο!
Σκέψου, αναλογίσου, πόσο μεγάλη αξία έχεις, ώστε να ασχολείται μαζί σου ο ουρανός, ο ίδιος ο Θεός! Σκέψου γλυκιέ μου άνθρωπε, πόσο ψηλά σε ανεβάζει ο ίδιος ο Θεός και πόσο χαμηλά ρίχνεις εσύ τον εαυτό σου στριμώχνοντάς τον σε φόρμες που δεν είναι δικιές σου, που δεν σε χωράνε..

Κάθησε λίγες στιγμές της κάθε μέρας σου με τον εαυτό σου, μίλησέ του, άκου τί έχει να σου πει, νοιώσε την πληρότητα της παρέας που σου προσφέρει ο ιδιος ο εαυτός σου και τότε θα δεις πως δεν έχεις ανάγκη την αποδοχή των άλλων..θα δεις πως η παρέα του εαυτού σου μπορεί κάποιες φορές να σε γεμίσει πιο πολύ απο όλου του κόσμου την συνάφεια και συναναστροφή.

Μην περιμένεις απο τους ανθρώπους να σου προσφέρουν την τέλεια αγάπη, γιάτί οι άνθρωποι ηθελημένα ή μη θα σε πληγώσουν, θα σε απογοητεύσουν, θα κάνουν αστοχίες στους χειρισμούς τους μαζί σου..όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να σου προσφέρουν την αγάπη στην τέλεια μορφή της, χωρίς να σου προσφέρουν μαζί και πόνο. Γι'αυτό πάψε να εξαρτάς τον εαύτό σου απο την αγάπη των άλλων γύρω σου. Στρέψε την καρδιά σου στην μόνη τέλεια και ανιδιοτελής αγάπη, αυτή του θεού. Φρόντισε την σχέση σου μαζί Του, μίλησέ Του, ασχολήσου μαζί Του, και θα δεις πως εκεί θα βρεις την πραγματική γαλήνη και ειρήνη με τον εαυτό σου , αλλα και με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Δέξου τα δώρα που έχουν να σου προσφέρουν οι άνθρωποι γύρω σου, χωρίς να περιμένεις όμως κάτι παραπάνω. Δέξου τα δώρα και πρόσφερε και εσύ τα δικά σου. Αναζήτα όμως το τέλειο μόνο στην αγάπη του Θεού. Κοίτα προς τον ουρανό και θα δεις αγγέλους...! Κοίτα προς τον ουρανό και ο ουρανός θα μπει μέσα στην καρδιά σου...! :-)

Σ.


Οι Αυτοκτονίες, η Οικονομική Κρίση και τα Πρότυπά μας



Σκέψεις με αφορμή μια αυτοκτονία
Πριν λίγες μέρες, κάποιος γνωστός μου, αυτοκτόνησε.
Τι έκανε όμως έναν δημόσιο υπάλληλο, κάτοχο πτυχίου, με μόνιμη εργασία, παντρεμένο (χωρισμένο για την ακρίβεια) και με παιδί, να προτιμάει τον θάνατο; Σας παρακαλώ, μην βιαστείτε να απαντήσετε με τη γνωστή «καραμέλα» για την «οικονομική κρίση».
Πριν την οικονομική , έχει προηγηθεί μια άλλη κατάρρευση, η ηθική, η ψυχική, η πνευματική.



 Η πορεία της ζωής του
Ο Λ. πίστεψε στο πρότυπο που του καλλιέργησαν οι γονείς του, το σχολείο του, η τηλεόραση.
Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος.
Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και αφού η τηλεόραση μας έπεισε ότι τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία, όταν θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα είχε χρήματα, δεν θα χρειαζόταν να μοχθεί κι έτσι θα ζούσε πλέον την υπόλοιπη ζωή του «ευτυχισμένος«!
Κι έβγαλε το Πανεπιστήμιο, και διορίστηκε στο δημόσιο (μία ακόμη εξασφάλιση σιγουριάς) και παντρεύτηκε, και απέκτησε και παιδί και σπίτι και αυτοκίνητο
Όλα σύμφωνα με το πρότυπο που του καλλιεργήσαμε.
Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα.  Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.
Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ακόμη νέος, οπότε με την εξασφαλισμένη εργασία του στο δημόσιο και την καλή του εμφάνιση, θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει μία άλλη «σύντροφο».
Και βρήκε, και νέα όνειρα και νέες ελπίδες ευτυχίας.
Αλλά κάπου εκεί, μαζί με το εσωτερικό κενό έρχεται και η οικονομική κατάρρευση. Τη θυμάστε εκείνη την «παραβολή του ασώτου» που ακούγαμε στην εκκλησία; Γιατί όταν η μικρότερη σε ηλικία όμορφη σύντροφος βλέπει να «τελειώνουν» τα χρήματα, τότε αισθάνεται ότι «κάτι δεν πάει καλά στη σχέση» και ψάχνει βρίσκει τον επόμενο … «άντρα».
Οπότε ο πετυχημένος πτυχιούχος δημόσιος υπάλληλος μένει και πάλι, μόνος.
Μόνος ..
Και τότε είναι που αναρωτιέται πάνω σε τι θεμέλια έχτισε τη ζωή του και που πήγε  η ευτυχία που του υποσχόταν όλοι.
Και σε μια κοινωνία που ο καθένας επιδιώκει «να περνάει καλά«, σε μια κοινωνία που οι φίλοι όταν δεν χρησιμεύουν ως «συνοδοί» στις εξόδους υπάρχουν επειδή μπορεί να μας φανούν «χρήσιμοι».
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πλέον συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συχωριανοί.
Σε μια κοινωνία που όσοι μπορούν, φοράνε τη μάσκα του «πετυχημένου» και «μοστράρουν» στην ανώνυμη πόλη και οι υπόλοιποι απλά αφήνονται στην τύχη τους.
Τότε το εσωτερικό κενό γίνεται δυσβάσταχτο.
Όμως …
αν δεν άκουγε τις σειρήνες της ευδαιμονίας ..
  • αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με «τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του» (όπως μας είχε προτρέψει ο Θεός όταν μας έβγαζε από τον Παράδεισο).
  • αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας, που έκαναν τη φυλή μας να αντέξει πολλούς αιώνες, με σκληρές δοκιμασίες και πείνα και σκλαβιά, χωρίς κανείς να αυτοκτονεί
  • αν η καλοπέραση είχε αντικατασταθεί με την εγκράτεια, με την άσκηση, με τη νηστεία, με το αρχαιοελληνικό «μέτρο»
  • αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας ; )
  • αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες στην τηλεόραση βλέπαμε τις αγιογραφίες στα ταπεινά ξωκλήσια μας, τους άγιους της πίστης μας και τους εθνομάρτυρες του έθνους μας (κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τις εικόνες ηρώων από τις σχολικές αίθουσες και να τις αντικαταστήσουν από την «ξενοφοβία» το «ρατσισμό» και την «ανακύκλωση»!)
  • αν πρότυπό μας δεν ήταν  ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος «δυτικός» άνθρωπος  αλλά ο τίμιος μεροκαματιάρης, ο άνθρωπος που είναι δίπλα στο Θεό και Αυτόν σκέφτεται, σ Αυτόν ελπίζει και Αυτόν αγαπά και υπηρετεί με τη ζωή του
  • αν αντικαθιστούσαμε τη μάσκα της «επιτυχίας» με την ταπείνωση, με την μετάνοια, με την απλότητα
  • αν ξαναγυρνούσαμε και πάλι στα χωριά μας, στις παραδόσεις και στις αξίες μας, αν αντικαθιστούσαμε την έξοδο στο μπαρ με μια απλή τσικουδιά κι ένα ντόπιο κρασί και τα τα ξένα αλλόκοτα ακούσματα με νησιώτικα τραγούδια, κρητικές μαντινάδες και ηπειρώτικα μοιρολόγια
  • αν σταματούσαμε να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και στο «ίντερνετ» και η μάννα γινόταν και πάλι μάννα και όχι πετυχημένη επαγγελματίας
ίσως επιστρέφοντας στις ρίζες μας, βρίσκαμε πάλι το δροσερό νερό, που πότισε αιώνες και αιώνες και τρέχει ακόμη δίπλα σας, έτοιμο να μας ξεδιψάσει.

 Δίπλα μας είναι η λύση.
Στην ενορία σου, σε ένα κοντινό μοναστήρι, στον ταπεινό λευίτη ιερέα, στην όμορφη βραδινή αγρυπνία, στο χέρσο πλέον χωράφι του πατέρα σου, στο χαμόγελο του παππού, αυτού που έκλεισες στο γηροκομείο και του παίρνεις τη σύνταξη, στο αγέννητο παιδί σου, που προτίμησες να σκοτώσεις κάνοντας αμνιοπαρακέντηση γιατί ήθελες να βεβαιωθείς ότι δεν θα είχε σύνδρομο down, αφού τότε θα κατέρρεε το δυτικό πρότυπο της «ευτυχίας σου».




«Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι. ….. Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από κει περνάει. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: να βρούμε τον εαυτό μας.» 

~Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης, Μάρω Βαμβουνάκη ~ 

Ανύπαρκτα εμπόδια...

 

  Θα το πω κι ας φανεί σκληρό: Υπάρχουν άνθρωποι που απλά λατρευουν να δυσκολεύουν τη ζωή τους. Να την δυσκολεύουν όχι για κάτι ουσιαστικό, αλλα για να βρίσκουν δικαιολογία να κλείνονται στο καβούκι τους. Εαν ένας άνθρωπος σου λείπει και ξέρεις οτι μπορεί να σου προσφέρει πολλά όμορφα πράγματα, κάνε το βήμα και βάλε τον στη ζωή σου. Ακόμη κι αν τα έκανες θάλασσα. Το να προστατεύουμε τον εγωισμό μας πιο πολύ απο τα συναισθήματά μας είναι μία πολύ νοσηρή κατάσταση, που είτε κόβεται μία και καλή ή ... ποτέ.
 Σταμάτα να αναλογίζεσαι τα λάθη, τις πιθανές συνέπειες εαν διεκδικήσεις τον άνθρωπο αυτό ξανά, και πάρε απλά την απόφαση να φερθείς αυθόρμητα και ειλικρινά. Εαν ειλικρινά θέλουμε κάτι στη ζωή μας, και δεν το διεκδικούμε για διάφορους χαζούς λόγους που προβάλλουν οι φοβίες και οι ανασφάλειές μας, ας σκεφτούμε πόσο μικρή είναι αυτή η ζωή και πόσο σπάνιο είναι να βρούμε κάτι που πραγματικά θα μας συγκινήσει και θα μας αγγίξει.
Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα...Οι λαβύρινθοι υπάρχουν μόνο στο χαζό μυαλό μας.
Και πολλές φορές, αυτά που νομίζουμε οτι υπάρχουν μπροστά μας ως βουνά απο εμπόδια, δεν είναι παρα ψεύτικοι ανεμόμυλοι..και εμείς δεν είμαστε παρα  Δον Κιχώτες..               Σ.

 

          Πηγή κειμένου: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/2011/11/blog-post_28.html



Η ομορφιά της ζωής βιώνεται όταν είσαι ελεύθερος να την απολαύσεις. Και η ελευθερία αυτή βιώνεται μόνο όταν απομακρυνθείς από την εξάρτηση των παθών σου. Η απομάκρυνση αυτή βιώνεται μόνο όταν σεβαστείς τον εαυτό σου. Ο σεβασμός αυτός βιώνεται μόνο όταν αγαπήσεις την ύπαρξή σου. Η αγάπη αυτή βιώνεται μόνο όταν απλοποιήσεις το είναι σου. Η απλότητα αυτή βιώνεται μόνο όταν συνειδητοποιήσεις πως είσαι απλά δημιούργημα που πρέπει να εμπιστευτεί, συνδεθεί απόλυτα με την πηγή της ζωής...τη θεία έμπνευση...την Ανώτερη ευφυία... που σου δωρίζει απλόχερα την ομορφιά, την ελευθερία, την αγάπη όταν απλά αφεθείς..

" Πάνω στο βράχο η εικονίτσα της Παναγίας προυσιώτισσας "
 
Το όνομα της Μονής οφείλεται στη θαυματουργή εικόνα της «Παναγίας Προυσιώτισσας». Η εικόνα αυτή κατάγεται από την Προύσα της Μικράς Ασίας. Εικάζεται ότι είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.


" Το πάτημα της Παναγίας "

 " Η τρύπα στην κορυφή του βουνού σε μέγεθος ίση με την εικόνα."







 Παραδοσιακό γλυκό του κουταλιού περγαμόντο.......

Το πιο πολύτιμο μάθημα...

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ''αδύναμο'' σημείο, την αχίλλειο πτέρνα του, εκείνη που αρκεί για να διαλύσει το οικοδόμημα της γαλήνης του. Ο μεγαλύτερος φόβος, ήταν πάντα η απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου από
τη ζωή μου. Ο Θεός όμως, με όλη Του τη αγάπη, με έβαλε στον στίβο αυτού του αγωνίσματος, για να μου δώσει το πολύτιμο μάθημά Του. Όπως ακριβώς ένας τεχνίτης ρίχνει το υλικό του στη φωτιά, το λιώνει, το χτυπά, σμιλεύει τις άκρες του, τη τραχειά του επιφάνεια, μέχρι να πάρει τη μορφή που του πρέπει.

Και με δίδαξε το πιο πολύτιμο μάθημα: ότι ο μόνος που πραγματικά βρίσκεται αέναα, ακατάληπτα, ολοκληρωτικά κοντά μας στο πέρασμα της ζωής είναι Εκείνος. Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε άλλη αγάπη, κάθε αγαπημένο πρόσωπο, μπορεί να έρθει και να φύγει, μπορεί να μας πληγώσει, μπορεί να χαθεί στην πορεία της ζωής, μπορεί το καλό του, να υπαγορεύει μία πορεία μακρινή από τη δική μας πορεία.

Έμαθα πως ο σκοπός της αγάπης μας για τους άλλους δεν είναι να τους έχουμε κοντά μας, αλλά να τους βοηθάμε να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους και να πετάξουν ψηλά. Έμαθα πως δεν μπορούμε να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε από όλη τη κακία του κόσμου και από όλες τις θλίψεις της ζωής, και πως η πιο αγνή, ανόθευτη, ανιδιοτελής αγάπη, που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είναι η προσευχή μας. Έμαθα ακόμη, πως κάποιες φορές, χρειάζεται να αφήνουμε απαλά να κυλήσει κάποιος μακριά από τη ζωή μας. Πως, όταν κάποιος συνεχίζει διαρκώς να μας πληγώνει, καλό είναι να τον αποδεσμεύουμε και να μάθουμε να τον αγαπούμε με αγάπη μακρινή και διακριτική. Κι ότι το πιο εύκολο είναι να ντύσουμε αυτόν που μας πληγώνει με κακία, αλλά το πιο μεγαλειώδες είναι να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε, πιο ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, κοιτώντας με τα μάτια της Αγάπης την ομορφιά που έχει μέσα του.


Και έρχεται η μέρα, που το πολύτιμο αυτό μάθημα του Θεού, έρχεται και κατασταλάζει μέσα σου, και γίνεται βίωμα, γίνεται ποτάμι καθαρό, που τρέχει αδιάλειπτα και δροσίζει την ψυχή σου, και ο Θεός σου χαμογελά και σου ψιθυρίζει, ότι μάταια απελπίζεσαι, γιατί, κι όταν πονούσες, ήταν μαζί σου, κι όταν ένοιωθες μοναξιά, Εκείνος σου κρατούσε το χέρι σφικτά, κι όταν ριχνόσουν στο καμίνι του πόνου, Εκείνος μάζευε με φροντίδα τα κομμάτια σου. Ό,τι χρειάζεσαι, μπορείς να το αποκτήσεις. Ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι, πέρα από επίπλαστες ανάγκες και εγωιστικές επιθυμίες, ΜΠΟΡΕΙΣ να το έχεις στη ζωή σου και αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο. Η Αγάπη, άλλωστε, είναι πάντα κοντά σου. Το μόνο που σε εμποδίζει να τη ζήσεις, είναι τα μάτια, που κρατάς πεισματικά κλειστά. Μην το ξεχνάς καλέ μου φίλε... Να το θυμάσαι... Σ.



Φίλοι ψυχής ή φίλοι του σώματος; 

 Σπουδαία λέξη η λέξη ΦΙΛΙΑ. Γλυκιά, ζεστή, τόσο οικεία.. Όλοι έχουμε κάνει προσπάθειες για να διεκδικήσουμε στη ζωή μας τη φιλία και άλλοτε αποτύχαμε και άλλοτε, αν  είμαστε τυχεροί, βγήκαμε νικητές.

Τί σημαίνει όμως είσαι φίλος μου; Πώς ερμηνεύεται μέσα μας αυτή η λέξη, πώς ορίζεται αυτή η σχέση; Τί μου προσφέρει; Τί ευθύνη συνεπάγεται για εμένα τον ίδιο απέναντι σε αυτή τη σχέση; Δύσκολο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις ε; Λέμε, είσαι φίλος μου, είσαι άνθρωπός μου, είσαι σύντροφός μου, είσαι ο έρωτας μου, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να ερμηνεύσω αυτές τις λέξεις ζορίζομαι, στριμώχνομαι, αναβάλλω τη διαδικασία και καθυστερώ αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου. Αν δεν το κάνω όμως τί..; Πολύ απλά, κάτι φοβάμαι. Και αυτό που φοβάμαι είναι ίσως ότι θα συνειδητοποιήσω πόσο σαθρά θεμέλια έχουν οι κάθε λογής σχέσεις μου με τους άλλους ή θα καταλάβω ότι είμαι λάθος απέναντι στους ανθρώπους που έχω γύρω μου ή στην πιο δυστυχή των περιπτώσεων, ότι έχω βάλει λάθος ταμπέλες σε λάθος ανθρώπους...
Επιβάλλεται όμως να μπω σε αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου. Επιβάλλεται να δω κατάματα τον εαυτό μου και τους άλλους κι ας με κάνει κομμάτια αυτό που θα δω, κι ας βρεθώ στο τέλος ‘’μόνος’’. ‘’Μόνος’’ πάντα σε εισαγωγικά, γιατί δεν είμαι ποτέ μόνος.
Οι φίλοι μου είναι φίλοι ψυχής ή φίλοι σώματος; Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα θα ονομάσουμε κάποιον φίλο. Είναι όντως φίλος εκείνος με τον οποίο θα μοιραστώ κάποιες στιγμές διασκέδασης ή κάποιες στιγμές τρέλας; Είναι φίλος αυτός που έτυχε να μοιράζομαι μαζί του κοινές παρέες, που εύκολα θα τον αντικαθιστούσα με κάποιον άλλο πιο αστείο, πιο πνευματώδη, πιο εύκολα προσαρμόσιμο στις ορέξεις και τις ανάγκες μου;
Λυπάμαι που σου πετάω κατάμουτρα την αλήθεια της ‘’μοναξιάς’’ σου,  αλλά αυτός είναι φίλος σώματος, δηλαδή φθαρτός, δηλαδή κάλπικος... Και εσύ που επιλέγεις τέτοιου είδους φίλους, υποτιμάς τον εαυτό σου και πιθανότατα το κάνεις γιατί ΦΟΒΑΣΑΙ...! Φοβάσαι να ανοίξεις τον εαυτό σου και να τον προσφέρεις σε κάτι πιο ουσιαστικό και σε κάτι που ‘’κοστίζει’’ περισσότερο, γιατί καλείσαι να ρισκάρεις.. Λες, γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου; Ας δεθώ επιδερμικά, αδιάφορα, προσωρινά, ΑΦΟΒΑ.
‘’Γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου...’’
Να την ρισκάρεις, για να κερδίσεις τον ουρανό!!!! Γι’ αυτό να την ρισκάρεις! Κι αν την ρισκάρεις, στο τέλος, να είσαι σίγουρος ότι θα την κερδίσεις! Πίστεψέ με, καλέ μου άνθρωπε, εάν ‘’ρισκάρεις’’ να ανοίξεις την ψυχή σου, αν την προσφέρεις στον άλλο απλόχερα, τότε είσαι καταδικασμένος να την κερδίσεις!! Μην σπαταλιέσαι σε λυκοφιλίες, σε σχέσεις με ημερομηνία λήξης.. Πάντοτε ανικανοποίητος θα νοιώθεις μέσα σου, πάντοτε μισός.. Τί άχαρο θέαμα να κυκλοφορείς στου κόσμου τις λεωφόρους ‘’μισός’’.. Μισή καρδιά, μισή ανάσα, μισές συγκινήσεις.. Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου, μην τον τιμωρείς τόσο σκληρά, τόσο άσπλαχνα. Τα μισά να τα μισείς.
Δέσου με φίλους ψυχής... Φίλος ψυχής! Πανέμορφη έκφραση, πανέμορφη εικόνα...! Φαντάσου δύο ψυχές αγκαλιασμένες, να αγγίζουν η μια την άλλη, να κοιτούν η μία την άλλη με αγάπη! Αγαλλιάζει η καρδούλα σου και μόνο στην σκέψη ε; Βλέπεις τί ευλογία αρνείσαι στον εαυτό σου; Βλέπεις...; Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντα πίσω από τις μάσκες σου, πίσω από τις άμυνές σου, πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα που επίμονα θα χτίζεις για να κρυφτείς.. Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντοτε τα δάκρυά σου και θα ραγίζει μέσα του.. Θα κρατά στα χέρια του την καρδιά σου και θα νοιώθει την ευθύνη.. Να νοιώθεις ΠΑΝΤΑ την ευθύνη! Η Αγάπη είναι ευθύνη!! Μα, θα σκεφτείς, ευθύνη η Αγάπη; Η Αγάπη είναι να περνάω και να νοιώθω Εγώ καλά! ‘’Να είμαι καλά’’...: Πόσο ψέμα κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις...Σε Αγαπώ θα πει έχω ευθύνη απέναντί σου! Θα πει έχω αναλάβει την ευθύνη να σε προσέχω , να σε προστατεύω, να σε φροντίζω, πάντοτε βέβαια χωρίς να σε πνίγω, χωρίς να σου κόβω την ανάσα. Σε κρατάω αγκαλιά, αλλά ανάμεσά μας αφήνω να κυκλοφορεί αέρας, να αναπνέεις.
Ο αληθινός φίλος ποτέ δε θα σε κοιτάξει επιτιμητικά, ποτέ αδιάφορα. Πάει να πει πως δε θα σε κοιτάξει με βλέμμα κάποιου που είναι πάνω από εσένα, αλλά πάντοτε θα σε κοιτάει στεκούμενος στο ίδιο ύψος με το ύψος των ματιών σου. Πάει να πει δεν θα σε κοιτάξει ποτέ αδιάφορα, με μάτια άδεια από φροντίδα. Πάντοτε στο βλέμμα του Ακόμη κι αν θέλει να σε ''μαλώσει'', το βλέμμα του θα είναι στοργικό.
Ξεχώρισε τους φίλους από το τρόπο που σε κοιτάνε και όχι από αυτά που σου λένε. Χάραξε γραμμές και διαχώρισε τους φίλους της ψυχής από τους φίλους του σώματος. Ο φίλος της ψυχής θα σου κρατήσει το χέρι για να φτάσετε μαζί στον παράδεισο. Θα σου σταθεί ακόμη και αν τον πονά η ευθύνη που συνεπάγεται η αγάπη που σου έχει. Θα πονά για σένα και αυτό ποτέ δεν θα τον κάνει να σταματά να αγωνίζεται για σένα, με εσένα, απέναντι σε όλα. Απέναντι σε εγωισμούς, απέναντι στις επιρροές και τις κακοπροαίρετες παρεμβολές του κόσμου, απέναντι σε όλα. Μοιράσου τα δώρα που έχεις, για να γίνεις ολόκληρος, πλήρης, ένας μικρός ήλιος...! J

Σ.

 




ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ

 
Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.


"Κικὴ Δημουλᾶ"



Ζήσε λοιπόν κάθε στιγμή την ομορφιά της ζωής. Η ζωή είναι ποταμός και εμείς φύλλο ξερό,που υποχρεωτικά ακολουθεί τη ροή του ποταμού.Ας εμπιστευτούμε λοιπόν το καλό και την αισιοδοξία.Την πίστη μας για το καλύτερο.Αποβάλλοντας την απαισιοδοξία και το φόβο του αύριο κερδίζουμε τη ζωή!
~Απο το βιβλίο Νεογέννητοι Γονείς, Ξένια Γιαννάκη ~


 Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου…

Όμως, μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως… όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου, να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.

Αρκούμαι να σε στηρίξω, να σου δώσω κουράγιο και να σε βοηθήσω αν μου το ζητήσεις.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις.

Όμως… θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά.

Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου...

~ Jorge Luis Borges ~


Θα με εκτιμήσεις γιατί με έχασες και με έχασες, γιατί δεν με εκτίμησες όπως μου άξιζε.


Άνθρωποι αγαθοί
Που είναι απονήρευτοι τελείως
Κι κάνουν γκάφες
Άθελα τους γίνονται το επίκεντρο
Παρεξηγήσεων άσχημων πολλές φορές.
Οι άνθρωποι αυτοί επειδή ακριβώς είναι απονήρευτοι
Κάνουν άθελα τους πράγματα παρεξηγήσιμα
Κι μπλέκονται σε καταστάσεις
Που δε τις φαντάζονταν ποτέ.
Λέξεις που μπορεί να ειπωθούν
Πράξεις που μπορεί, να κάνουν
Μπορεί να γίνουν η αιτία
Για, ψυχικό πόνο μεγάλο από τους άλλους.
Οι πονηροί ξέρουν να κρίνονται να ελίσσονται να υποκρίνονται
Κι να αποφεύγουν τις παγίδες.
Ένας άνθρωπος όμως άσχετος τελείως που μπορεί να βρεθεί στη δίνη του κυκλώνα
Σε καταστάσεις μπορεί τελικά να βγει αυτός ένοχος κι οι άλλοι να βγούν λάδι.
Σήμερα η κοινωνία είναι γεμάτη πλέον από πονηριά, μίσος, υποκρισία.
Έτσι μάθαν οι άνθρωποι.όταν φεύγουν οι αξίες οι σωστές
Που είναι το θεμέλιο μιας σωστής κοινωνία αυτά έρχονται.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι "αστροπελέκια" κι μυημένοι στη βρωμιά της κοινωνίας
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται σήμερα υπάρχουν άνθρωποι
Όπου έχουν άγνοια σε πονηριές κι ίντρικες.
Ωστόσο αυτοί βρίσκονται μπλεγμένοι σε ιστορίες που ποτέ δε θα πίστευαν
Ότι μπορούσαν να μπλέξουν έστω κι άθελα τους.
Αν είχαμε λίγο υπομονή όλοι μας να πλησιάσουμε πιο κοντά ο ένας τον άλλον
Να εμβαθύνουμε, το χαρακτήρα
Τότε θα γνωρίζαμε πιο πολλά για τους εαυτούς μας κι τους γύρω μας.
Καλό είναι να προστατεύουμε τον εαυτό μας, κι αυτούς όπου αγαπάμε
Να είμαστε επιφυλακτικοί και προσεκτικοί.
Υπάρχουν όμως εκεί και κάποια όρια.
Δε μπορεί όλους να τους βλέπουμε εχθρούς.
Η καχυποψία αν είναι σε έντονο βαθμό, μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα.
Να διαλύσει ψυχικά ανθρώπους, να υπάρχει ρήξη σε δέσιμο φιλικό με ανθρώπους.
Τo ότι πλέον δε υπάρχει κατανόηση προς τον διπλανό μας
Σπεύδουμε να του καταλογίσουμε πράγματα
Που μπορεί να μην είχε ποτέ πράξει.
Πολλές φορές καταστάσεις κι πράγματα φέρνουν παρεξηγήσεις από το πουθενά.
Θεωρούμε χάσιμο χρόνου να καθίσουμε, να καταλάβουμε
Τι μπορεί ακριβώς να εννοούσε ο άλλος όταν είπε κάτι
Βιαζόμαστε και  τον κρίνουμε αμέσως.
Δε κοιτάμε να εμβαθύνουμε λίγο, στη λογική του ή να μπούμε στη θέση του.
Βαριόμαστε να κάτσουμε λίγο να ακούσουμε την εξήγηση του γιατί έπραξε η είπε κάτι.
Να γίνει δηλαδή αυτό που λέμε ξεκαθάρισμα.
Το ακόμα χειρότερο!
Να προσπαθεί ο άλλος να υπερασπιστεί τον εαυτό του
Κι οι άλλοι να του γυρίζουν τη πλάτη να κλείνουν τα αφτιά τους.
Να μην τον ακούει κανείς γιατί είναι ένοχος στα μάτια τoυς.
Δεν πα να παλεύει με νύχια κι με δόντια να αποδείξει ότι δε είναι αυτό που νομίζουν οι γύρο του.
Η Αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού
Αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα.
Θα με εκτιμήσεις γιατί με έχασες και με έχασες, γιατί δεν με εκτίμησες όπως μου άξιζε.
Οι λέξεις είναι δρόμος ...
Και η ενέργεια τους πάει μακριά όσο μακριά μπορεί να πάει η αγάπη σου γι αυτές!



  
                                                     Ποίηση: Καλυψώ Διακίδη
                                                      Φωτογραφία: Έλλη Ψύχα
                                           
Δεν έχουμε εχθρούς

Δεν έχουμε εχθρούς. Δεν υπάρχει εχθρός που να αξίζει τον κόπο να τον μισήσεις. Δεν υπάρχει εχθρός σ'αυτό τον κόσμο. Όποιος σου'κανε μεγάλο κακό, αν ψάξεις τη ζωή του, το πώς και το γιατί, τα κίνητρά του, τα παιδικά του χρόνια, το πώς ένιωσε, το γιατί έφτασε σ'αυτό το σημείο, θα δεις ότι δεν είναι εχθρός σου ούτε αντίπαλός σου.

(...) Δε μπορεί να σε βλάψει κανένας. Όταν νιώθεις
ότι κάποιος σ'έχει βλάψει και τον μισείς, στην πραγματικότητα δεν σ'έχει βλάψει αυτός. Κάτι άλλο σου φταίει. Κάτι άλλο σε πειράζει. Αυτές τις στιγμές ρώτα τον Θεό: "Θεέ μου, αυτό τον άνθρωπο που μισώ εγώ, εσύ τον μισείς;". Θα σου πει: "Όχι. Εγώ τον έχω συγχωρέσει. Στο Γολγοθά. Αλλά και τώρα συγχωρώ τους πάντες και αγαπώ τους πάντες"...

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. "Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

Eίναι Μερικοί Άνθρωποι...

Είναι μερικοί άνθρωποι που,
όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά,
δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω,
τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν
ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που
πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους
μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους
και διάβασαν τραγουδιστά το
μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν,
το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους.
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής
και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος,το 'καναν μόνο
και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν..
~ Αλκυόνη Παπαδάκη ~

"Σα χειμωνιάτικη λιακάδα"
Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω πως,
ούτε πότε, ούτε από που...
...έτσι σ' αγαπάω
γιατί δεν ξέρω ν' αγαπάω αλλιώς...

P. Neruda

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_17.html 

 

Η αλήθεια είναι πως νοιώθω ενοχές! Ναι! Και πολλές μάλιστα...Νοιώθω ενοχές γιατί ξύπνησα με χαρά ενώ όλοι είναι στη γκρίνια! Νοιώθω ενοχές που είμαι υγιής, σε έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είμαστε άρρωστοι! Νοιώθω ενοχές που αγαπώ, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως προδίδει! Νοιώθω ενοχές που εμπιστεύομαι, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είναι άπιστος! Νοιώθω ενοχές που βλέπω την ομορφιά
, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είναι άσχημος! Νοιώθω ενοχές που γελάω, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν, πως είναι για κλάματα! Νοιώθω ενοχές που κάνω όσο μου "κόβει" το καλό, σ΄εναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως πρέπει να κάνεις το κακό για να επιβιώσεις! Νοιώθω ενοχές ενώπιον των ανθρώπων, αλλά όπως είπε και η μητέρα Τερέζα: "..ούτως ή άλλως ποτέ δεν είναι τα πάντα ανάμεσα σε μας και τους άλλους, αλλά όλα είναι πάντα ανάμεσα σε μας και το Θεό..."
~ Ξένια Γιαννάκη ~

 
Φοβίες στην αγάπη

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την
εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..


Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη.

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους.

Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.

Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)


Απόσπασμα απ'το κείμενο "Ασυνάρτητα" απ'τα "αποστάγματα καρδιάς".



 Αδικίας λόγος..
 
Αν κάποια στιγμή μας αδικήσουν, όπως κι εμείς έχουμε σίγουρα πράξει σε άλλους στη ζωή μας, ας μη σπεύσουμε να τους κακοχαρακτηρίσουμε ή να γεμίσουμε πίκρα στη ψυχή μας. Να θυμόμαστε οτι ο άνθρωπος είναι ατελής και είναι ανθρώπινο να σφάλλει στη κρίση του κάποιες στιγμές. Είναι βέβαια τόσο δύσκολο αυτό, αλλά αρκεί να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και ο Θεός θα κάνει τα υπόλοιπα.
Πόσες φορές έχω πικραθεί κι έχω στενοχωρηθεί κι έχω αφήσει τον εαυτό μου να βουλιάξει σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, επειδή ένοιωσα αδικημένη... Κι όμως, βαθιά μέσα μου, ξέρω, πως είναι ο εγωισμός μου που επαναστατεί, τίποτε άλλο. Γιατί εμείς πάντοτε ξέρουμε με τί πρόθεση ενεργούμε, και όσο και να παρερμηνεύσει ο άλλος τις προθέσεις μας, δεν παύουμε εμείς οι ίδιοι να ξέρουμε την αλήθεια. Άρα, γιατί να θλιβόμαστε; Μήπως τάχα πράξαμε ό,τι πράξαμε για να λάβουμε αναγνώριση; Μήπως ζητάμε εύσημα;
Αν ναι, τότε καλώς ήρθε η αδικία για να μας διδάξει οτι είμαστε κι εμείς σε λάθος πορεία και πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να καθαρίσουμε τον λογισμό μας. Ας απαντήσουμε με προσευχή. Αυτή είναι η μόνη σωστή αντίδραση σε κάθε δράση. Έτσι η αδικία θα γίνει αφορμή τόσο αυτοδιόρθωσης , όσο και προσευχής προς το πρόσωπο που μας αδικεί...

Υ.Γ.Κλείνω με μία φράση , που μόλις διάβασα: ''Καυστήρας του Χριστού είναι ο κάθε άνθρωπος, και καυτηριάζει το πάθος μου...''

                                                     Σ.


  Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/2011/08/blog-post_11.html