Οι άμυνες της ψυχής...


Η ψυχή του ανθρώπου είναι τόσο περίπλοκη και τόσο δαιδαλώδης, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να την γνωρίσει και να την κατανοήσει με τρόπο απόλυτο, παρά μόνο ο Θεός. Γι' αυτό και η αγάπη εμπεριέχει πόνο. Γιατί τα όρια του ανθρώπου δεν του επιτρέπουν να γνωρίσει την ψυχή εκείνων που αγαπά με τέτοιο τρόπο , ώστε να μην κάνει καμία άτσαλη κίνηση, καμία αστοχία. Είναι ανθρώπινο λοιπόν, να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε. Μάλιστα, όσο περισσότερο αγαπάμε κάποι

ον , τόσο πιο βαθιά θα μας πληγώσει. Γιατί σε αυτόν τον άνθρωπο έχουμε παραχωρήσει το κλειδί της ψυχής μας, κατοικεί μέσα μας, περπατά στα πιο ευαίσθητα δώματα του είναι μας, και έχει τη δύναμη να ψηλαφίσει τον μέσα μας κόσμο, να τον εξερευνήσει, να ανακινήσει ό,τι πιο δικό μας..

Πρέπει να θυμόμαστε πως η κάθε ψυχή έχει τις άμυνές της. Η κάθε ψυχή είναι ένα μικρό, πεισματάρικο παιδί που ζητά το γλυκό του. Κάποιο παιδί θα επιλέξει να σταυρώσει τα χέρια θυμωμένο, θα μας γυρίσει την πλάτη, και θα περιμένει εκεί, αμίλητο, μέχρι να καταλάβουμε, οτι το μόνο που θέλει, είναι να το πλησιάσουμε. Κάποιο άλλο παιδί, θα τρέξει πάνω μας, και θα αρχίσει να τραβά επίμονα την άκρη του παντελονιού μας, ζητώντας ανυπόμονα το χάδι μας. Τόσο αντιφατικές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις, κι όμως συνοψίζουν και οι δύο το κοινό, πανανθρώπινο αίτημα για αγάπη.

Κι αν η αγάπη είναι τόσο περίπλοκη, και οι άμυνες τόσο εύκολο να ενεργοποιηθούν, προσπαθούμε να σκεπάζουμε τους αγαπημένους μας με την φροντίδα μας, σιωπηλά, αθόρυβα, κρυφά.. Κάποιες φορές, μόνο κρυφά... Και είναι τόσο δύσκολο να επιλέξουμε το σωστό χάδι...! Εκείνο το χάδι που δεν θα πληγώσει, που δεν θα πονέσει, που δεν θα ξυπνήσει τις αρχέγονες εκείνες ενστικτώδεις αντιδράσεις... Ίσως το μόνο αλάνθαστο, στοργικό, ανόθευτο χάδι, να είναι αυτό της προσευχής. Η προσευχή για το αγαπημένο πρόσωπο, είναι η μόνη που δεν παραβιάζει την ελευθερία του, που δεν πονά την ψυχή του, που δεν ενεργοποιεί τις άμυνές του, που βοηθά, που σκεπάζει... Η προσευχή είναι εκείνη που μας ενώνει για πάντα με όσους αγαπάμε με την διαμεσολάβηση του Θεού. Υπάρχει άραγε, πιο ευλογημένη, πιο ουσιαστική αγάπη, από εκείνη που μπολιάζεται στην δική Του τέλεια αγάπη;

Σ.

Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/2012/06/blog-post_13.html

~ Ευχαριστώ την Σταυρούλα για την παραχώρηση του κειμένου ~

Η νοσταλγική ομορφιά..

Αυτα τα ξαφνικά κύματα νοσταλγίας, που έρχονται τόσο απροσδόκητα, παλιά προκαλούσαν κάποια θλίψη. Όχι όμως πια. Γιατί σήμερα, γνωρίζω πως αυτά τα κύματα είναι πλούτος, είναι δύναμη. Και είναι τόσο ανεκτίμητο δώρο το αίσθημα της αγάπης, που έχουμε νοιώσει για κάποιους ανθρώπους, ακόμη κι αν η σχέση μας μαζί τους μας έχει αφήσει πληγές.. Πόσο άχαρη η ζωή , αλήθεια, δίχως να έχει νοιώσει κανείς αυτή την ακατανίκητη ορμή της αγάπης μέσα του και πόσο πολύτιμα τα δώρα της, ακόμη κι αυτά του πόνου και της νοσταλγίας..! Aυτά τα  κύματα νοσταλγίας κάποιου αγαπημένου προσώπου, ας μας γεμίζουν θαλπωρή, ας μας υπενθυμίζουν όσα αδιάκοπα βιώνουμε, αλλά κάποιες φορές ξεχνάμε: πως η αγάπη η αληθινή ποτέ της δε στερεύει, πως ζει πέρα απο κάθε απόσταση και κάθε πέρασμα του χρόνου. Ίσως ακόμη να αυξάνει, να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Γιατι ό,τι αληθινό μέσα μας είναι και αθάνατο.
Υπάρχουνε στιγμές, που ανθρώπινα μας λυγίζουν αυτές οι νοσταλγικές στιγμές και το μόνο που επιθυμούμε είναι να κοιτάξουμε μάτια αγαπημένα, ζωντανά, να αντανακλούν τα δικά μας μάτια, κι όχι άχαρα και παγωμένα μάτια, μέσα απο μια φωτογραφία. Μα είναι ανώφελο να παραβιάζει κανείς την ελευθερία του άλλου και τις αποστάσεις που εκείνος έχει επιλέξει, για όποιον λόγο κι αν το κάνει. Και έχω μάθει πια καλά, πως αν η ελευθερία οδηγήσει κάποιον ξανά στα βήματά μας, με διάθεση ανοιχτής και καθαρής καρδιάς, μόνο τότε θ'αξίζει η στιγμή. Ό,τιδήποτε άλλο, άχαρο και βεβιασμένο, ασχημαίνει την ομορφιά των συναισθημάτων μας.
Το χρέος του κάθε ανθρώπου είναι να παλεύει για την αγάπη, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του αγαπημένου του προσώπου. Όπου η πορεία μας προς την καρδιά του άλλου συναντήσει τοίχο , εκεί είναι και το τέρμα και το όριο της δικής μας προσπάθειας. Εκεί, είναι σειρά του άλλου, εαν και εφόσον μας αγαπά, να γκρεμίσει τα τείχη που εκείνος έχτισε. Ν'αποφασίσει αν θέλει να μας αφήσει απο την άλλη πλευρά του τείχους, αν θέλει να μοιραστεί τον κόσμο του μαζί μας... Να γιατρέψει τις πληγές , που ίσως άθελά του μας προξένησε..
Διαφορετικά, η νοσταλγία ας μένει μέσα μας ως κάτι όμορφο και όχι ως κάτι λυπηρό, να μας θυμίζει τα όσα πλούσια κρύβουμε μέσα μας... Γιατί η αγάπη είναι πλούτος και όχι μιζέρια και κατήφεια..! Η νοσταλγία είναι όλα όσα όμορφα ζήσαμε, τα χαμόγελα, η τρυφερότητα, το βλέμμα εκείνο που κοιτούσε μέσα μας, το άνοιγμα της ψυχής μας, όλες εκείνες οι στιγμές που μας φέρνουν δάκρυα συγκίνησης.. Μόνο ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον πλούτο της αγάπης, πέρα απο τις ανθρώπινες αδυναμίες, αστοχίες και πληγές, μπορεί να τη βιώσει, χωρίς να τον πνίξει η στενότητα της καρδιάς του. Μόνο ένας άνθρωπος με πλούσια, ευρύχωρη καρδιά, μπορεί να χωρέσει την απεραντοσύνη της αγάπης....!
Το εύχομαι σε όλους μας!
Σ.

Η αξία σου έρχεται απο ψηλά..




Έρχονται κάποιες στιγμές σε όλους μας, που νοιώθουμε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι σαν μικρά μερμηγκάκια...Σκεφτόμαστε πως τίποτε δεν αξίζουμε, αφου κανείς δεν μας σκέφτηκε σήμερα, κανείς δεν μας πήρε τηλέφωνο να δει πώς είμαστε, κανείς δεν μας είπε μία όμορφη κουβέντα.. Ο γείτονας με κοίταξε υποτιμητικά, κάποιος φίλος με περιφρόνησε, άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω και εκείνος αγνόησε την αγκαλιά μου και έστρεψε το βλέμμα του αλλού..
Απόλυτα ανθρώπινες όλες αυτές οι σκέψεις που κάνεις, καθ'όλα κατανοητές. Ποιός δεν ένοιωσε να περισσεύει κάποιες στιγμές της ζωής του; Ποιός δεν ένοιωσε μόνος, ασήμαντος, μη επιθυμητός; Σε νοιώθω, σε καταλαβαίνω, μην ντρέπεσαι που νοιώθεις όλα αυτά τα ''ανθρώπινα'', γιατί ανθρώπινα είναι..και να σου θυμίσω πως είσαι...άνθρωπος!

Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως πηγάζουν απο τη λάθος θέση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και την ζωή. Η αξία σου, δεν πηγάζει απο τη γνώμη των ανθρώπων, απο την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους, απο την αποδοχή τους ή την απόρριψή τους. Οι άνθρωποι είναι ατελείς, έχουν ψεγάδια, ιδιοτροπίες, κακίες και συμπάθειες. Αλίμονο αν προσπαθείς μια ζωή να ταιριάξεις στις ορέξεις των άλλων γύρω σου. Θα χαθείς, θα κουραστείς, θα ξεχάσεις ποιός είσαι. Πόσο με στενοχωρεί και μόνο η σκέψη να σε δω με ξένο πρόσωπο, ανοικείο, κομμένο και ραμμένο σε κάτι που δεν είσαι εσύ..αυτός ο θαυμάσιος, ξεχωριστός και μοναδικός ''εσύ''...!!!


Η αξία σου πηγάζει απο την αγάπη που σου έδειξε και συνεχίζει να σου δείχνει ο Θεός. Αξίζεις τα πάντα, γιατί ο Θεός σου έδωσε πνοή, ύπαρξη, αξία, και μία μοναδική ψυχή! Και σε φροντίζει κάθε μέρα, σε κάθε βήμα σου, και δεν σε αφήνει να χαθείς, και αγωνιά να σώσει την ψυχούλα σου απο κάθε βρωμιά, απο κάθε κίνδυνο!
Σκέψου, αναλογίσου, πόσο μεγάλη αξία έχεις, ώστε να ασχολείται μαζί σου ο ουρανός, ο ίδιος ο Θεός! Σκέψου γλυκιέ μου άνθρωπε, πόσο ψηλά σε ανεβάζει ο ίδιος ο Θεός και πόσο χαμηλά ρίχνεις εσύ τον εαυτό σου στριμώχνοντάς τον σε φόρμες που δεν είναι δικιές σου, που δεν σε χωράνε..

Κάθησε λίγες στιγμές της κάθε μέρας σου με τον εαυτό σου, μίλησέ του, άκου τί έχει να σου πει, νοιώσε την πληρότητα της παρέας που σου προσφέρει ο ιδιος ο εαυτός σου και τότε θα δεις πως δεν έχεις ανάγκη την αποδοχή των άλλων..θα δεις πως η παρέα του εαυτού σου μπορεί κάποιες φορές να σε γεμίσει πιο πολύ απο όλου του κόσμου την συνάφεια και συναναστροφή.

Μην περιμένεις απο τους ανθρώπους να σου προσφέρουν την τέλεια αγάπη, γιάτί οι άνθρωποι ηθελημένα ή μη θα σε πληγώσουν, θα σε απογοητεύσουν, θα κάνουν αστοχίες στους χειρισμούς τους μαζί σου..όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να σου προσφέρουν την αγάπη στην τέλεια μορφή της, χωρίς να σου προσφέρουν μαζί και πόνο. Γι'αυτό πάψε να εξαρτάς τον εαύτό σου απο την αγάπη των άλλων γύρω σου. Στρέψε την καρδιά σου στην μόνη τέλεια και ανιδιοτελής αγάπη, αυτή του θεού. Φρόντισε την σχέση σου μαζί Του, μίλησέ Του, ασχολήσου μαζί Του, και θα δεις πως εκεί θα βρεις την πραγματική γαλήνη και ειρήνη με τον εαυτό σου , αλλα και με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Δέξου τα δώρα που έχουν να σου προσφέρουν οι άνθρωποι γύρω σου, χωρίς να περιμένεις όμως κάτι παραπάνω. Δέξου τα δώρα και πρόσφερε και εσύ τα δικά σου. Αναζήτα όμως το τέλειο μόνο στην αγάπη του Θεού. Κοίτα προς τον ουρανό και θα δεις αγγέλους...! Κοίτα προς τον ουρανό και ο ουρανός θα μπει μέσα στην καρδιά σου...! :-)

Σ.


Οι Αυτοκτονίες, η Οικονομική Κρίση και τα Πρότυπά μας



Σκέψεις με αφορμή μια αυτοκτονία
Πριν λίγες μέρες, κάποιος γνωστός μου, αυτοκτόνησε.
Τι έκανε όμως έναν δημόσιο υπάλληλο, κάτοχο πτυχίου, με μόνιμη εργασία, παντρεμένο (χωρισμένο για την ακρίβεια) και με παιδί, να προτιμάει τον θάνατο; Σας παρακαλώ, μην βιαστείτε να απαντήσετε με τη γνωστή «καραμέλα» για την «οικονομική κρίση».
Πριν την οικονομική , έχει προηγηθεί μια άλλη κατάρρευση, η ηθική, η ψυχική, η πνευματική.



 Η πορεία της ζωής του
Ο Λ. πίστεψε στο πρότυπο που του καλλιέργησαν οι γονείς του, το σχολείο του, η τηλεόραση.
Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος.
Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και αφού η τηλεόραση μας έπεισε ότι τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία, όταν θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα είχε χρήματα, δεν θα χρειαζόταν να μοχθεί κι έτσι θα ζούσε πλέον την υπόλοιπη ζωή του «ευτυχισμένος«!
Κι έβγαλε το Πανεπιστήμιο, και διορίστηκε στο δημόσιο (μία ακόμη εξασφάλιση σιγουριάς) και παντρεύτηκε, και απέκτησε και παιδί και σπίτι και αυτοκίνητο
Όλα σύμφωνα με το πρότυπο που του καλλιεργήσαμε.
Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα.  Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.
Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ακόμη νέος, οπότε με την εξασφαλισμένη εργασία του στο δημόσιο και την καλή του εμφάνιση, θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει μία άλλη «σύντροφο».
Και βρήκε, και νέα όνειρα και νέες ελπίδες ευτυχίας.
Αλλά κάπου εκεί, μαζί με το εσωτερικό κενό έρχεται και η οικονομική κατάρρευση. Τη θυμάστε εκείνη την «παραβολή του ασώτου» που ακούγαμε στην εκκλησία; Γιατί όταν η μικρότερη σε ηλικία όμορφη σύντροφος βλέπει να «τελειώνουν» τα χρήματα, τότε αισθάνεται ότι «κάτι δεν πάει καλά στη σχέση» και ψάχνει βρίσκει τον επόμενο … «άντρα».
Οπότε ο πετυχημένος πτυχιούχος δημόσιος υπάλληλος μένει και πάλι, μόνος.
Μόνος ..
Και τότε είναι που αναρωτιέται πάνω σε τι θεμέλια έχτισε τη ζωή του και που πήγε  η ευτυχία που του υποσχόταν όλοι.
Και σε μια κοινωνία που ο καθένας επιδιώκει «να περνάει καλά«, σε μια κοινωνία που οι φίλοι όταν δεν χρησιμεύουν ως «συνοδοί» στις εξόδους υπάρχουν επειδή μπορεί να μας φανούν «χρήσιμοι».
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πλέον συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συχωριανοί.
Σε μια κοινωνία που όσοι μπορούν, φοράνε τη μάσκα του «πετυχημένου» και «μοστράρουν» στην ανώνυμη πόλη και οι υπόλοιποι απλά αφήνονται στην τύχη τους.
Τότε το εσωτερικό κενό γίνεται δυσβάσταχτο.
Όμως …
αν δεν άκουγε τις σειρήνες της ευδαιμονίας ..
  • αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με «τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του» (όπως μας είχε προτρέψει ο Θεός όταν μας έβγαζε από τον Παράδεισο).
  • αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας, που έκαναν τη φυλή μας να αντέξει πολλούς αιώνες, με σκληρές δοκιμασίες και πείνα και σκλαβιά, χωρίς κανείς να αυτοκτονεί
  • αν η καλοπέραση είχε αντικατασταθεί με την εγκράτεια, με την άσκηση, με τη νηστεία, με το αρχαιοελληνικό «μέτρο»
  • αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας ; )
  • αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες στην τηλεόραση βλέπαμε τις αγιογραφίες στα ταπεινά ξωκλήσια μας, τους άγιους της πίστης μας και τους εθνομάρτυρες του έθνους μας (κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τις εικόνες ηρώων από τις σχολικές αίθουσες και να τις αντικαταστήσουν από την «ξενοφοβία» το «ρατσισμό» και την «ανακύκλωση»!)
  • αν πρότυπό μας δεν ήταν  ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος «δυτικός» άνθρωπος  αλλά ο τίμιος μεροκαματιάρης, ο άνθρωπος που είναι δίπλα στο Θεό και Αυτόν σκέφτεται, σ Αυτόν ελπίζει και Αυτόν αγαπά και υπηρετεί με τη ζωή του
  • αν αντικαθιστούσαμε τη μάσκα της «επιτυχίας» με την ταπείνωση, με την μετάνοια, με την απλότητα
  • αν ξαναγυρνούσαμε και πάλι στα χωριά μας, στις παραδόσεις και στις αξίες μας, αν αντικαθιστούσαμε την έξοδο στο μπαρ με μια απλή τσικουδιά κι ένα ντόπιο κρασί και τα τα ξένα αλλόκοτα ακούσματα με νησιώτικα τραγούδια, κρητικές μαντινάδες και ηπειρώτικα μοιρολόγια
  • αν σταματούσαμε να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και στο «ίντερνετ» και η μάννα γινόταν και πάλι μάννα και όχι πετυχημένη επαγγελματίας
ίσως επιστρέφοντας στις ρίζες μας, βρίσκαμε πάλι το δροσερό νερό, που πότισε αιώνες και αιώνες και τρέχει ακόμη δίπλα σας, έτοιμο να μας ξεδιψάσει.

 Δίπλα μας είναι η λύση.
Στην ενορία σου, σε ένα κοντινό μοναστήρι, στον ταπεινό λευίτη ιερέα, στην όμορφη βραδινή αγρυπνία, στο χέρσο πλέον χωράφι του πατέρα σου, στο χαμόγελο του παππού, αυτού που έκλεισες στο γηροκομείο και του παίρνεις τη σύνταξη, στο αγέννητο παιδί σου, που προτίμησες να σκοτώσεις κάνοντας αμνιοπαρακέντηση γιατί ήθελες να βεβαιωθείς ότι δεν θα είχε σύνδρομο down, αφού τότε θα κατέρρεε το δυτικό πρότυπο της «ευτυχίας σου».




«Τίποτα μα τίποτα δεν εξοργίζει τον άνθρωπο όσο το να του στερούν την ελευθερία του, να μην του επιτρέπουν να είναι ο εαυτός του, είτε το καταλαβαίνει συνειδητά είτε όχι. ….. Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η Κόλαση κι ο Παράδεισός μας, γι αυτό και προς τα κει, προς τα μέσα, αξίζει να οδοιπορούμε. Κάθε δρόμος, και ο πιο μακρινός, και ο πιο φιλόδοξος πνευματικά, από κει περνάει. Από κει περνάει ακόμα και η απάρνηση του εαυτού όταν την αποφασίσουμε. Γι αυτό θυμώνουμε όταν μας εμποδίζουν το μόνο δημιουργικό ταξίδι ζωής: να βρούμε τον εαυτό μας.» 

~Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης, Μάρω Βαμβουνάκη ~