Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου…

Όμως, μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως… όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου, να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.

Αρκούμαι να σε στηρίξω, να σου δώσω κουράγιο και να σε βοηθήσω αν μου το ζητήσεις.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις.

Όμως… θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά.

Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου...

~ Jorge Luis Borges ~


Θα με εκτιμήσεις γιατί με έχασες και με έχασες, γιατί δεν με εκτίμησες όπως μου άξιζε.


Άνθρωποι αγαθοί
Που είναι απονήρευτοι τελείως
Κι κάνουν γκάφες
Άθελα τους γίνονται το επίκεντρο
Παρεξηγήσεων άσχημων πολλές φορές.
Οι άνθρωποι αυτοί επειδή ακριβώς είναι απονήρευτοι
Κάνουν άθελα τους πράγματα παρεξηγήσιμα
Κι μπλέκονται σε καταστάσεις
Που δε τις φαντάζονταν ποτέ.
Λέξεις που μπορεί να ειπωθούν
Πράξεις που μπορεί, να κάνουν
Μπορεί να γίνουν η αιτία
Για, ψυχικό πόνο μεγάλο από τους άλλους.
Οι πονηροί ξέρουν να κρίνονται να ελίσσονται να υποκρίνονται
Κι να αποφεύγουν τις παγίδες.
Ένας άνθρωπος όμως άσχετος τελείως που μπορεί να βρεθεί στη δίνη του κυκλώνα
Σε καταστάσεις μπορεί τελικά να βγει αυτός ένοχος κι οι άλλοι να βγούν λάδι.
Σήμερα η κοινωνία είναι γεμάτη πλέον από πονηριά, μίσος, υποκρισία.
Έτσι μάθαν οι άνθρωποι.όταν φεύγουν οι αξίες οι σωστές
Που είναι το θεμέλιο μιας σωστής κοινωνία αυτά έρχονται.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι "αστροπελέκια" κι μυημένοι στη βρωμιά της κοινωνίας
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται σήμερα υπάρχουν άνθρωποι
Όπου έχουν άγνοια σε πονηριές κι ίντρικες.
Ωστόσο αυτοί βρίσκονται μπλεγμένοι σε ιστορίες που ποτέ δε θα πίστευαν
Ότι μπορούσαν να μπλέξουν έστω κι άθελα τους.
Αν είχαμε λίγο υπομονή όλοι μας να πλησιάσουμε πιο κοντά ο ένας τον άλλον
Να εμβαθύνουμε, το χαρακτήρα
Τότε θα γνωρίζαμε πιο πολλά για τους εαυτούς μας κι τους γύρω μας.
Καλό είναι να προστατεύουμε τον εαυτό μας, κι αυτούς όπου αγαπάμε
Να είμαστε επιφυλακτικοί και προσεκτικοί.
Υπάρχουν όμως εκεί και κάποια όρια.
Δε μπορεί όλους να τους βλέπουμε εχθρούς.
Η καχυποψία αν είναι σε έντονο βαθμό, μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα.
Να διαλύσει ψυχικά ανθρώπους, να υπάρχει ρήξη σε δέσιμο φιλικό με ανθρώπους.
Τo ότι πλέον δε υπάρχει κατανόηση προς τον διπλανό μας
Σπεύδουμε να του καταλογίσουμε πράγματα
Που μπορεί να μην είχε ποτέ πράξει.
Πολλές φορές καταστάσεις κι πράγματα φέρνουν παρεξηγήσεις από το πουθενά.
Θεωρούμε χάσιμο χρόνου να καθίσουμε, να καταλάβουμε
Τι μπορεί ακριβώς να εννοούσε ο άλλος όταν είπε κάτι
Βιαζόμαστε και  τον κρίνουμε αμέσως.
Δε κοιτάμε να εμβαθύνουμε λίγο, στη λογική του ή να μπούμε στη θέση του.
Βαριόμαστε να κάτσουμε λίγο να ακούσουμε την εξήγηση του γιατί έπραξε η είπε κάτι.
Να γίνει δηλαδή αυτό που λέμε ξεκαθάρισμα.
Το ακόμα χειρότερο!
Να προσπαθεί ο άλλος να υπερασπιστεί τον εαυτό του
Κι οι άλλοι να του γυρίζουν τη πλάτη να κλείνουν τα αφτιά τους.
Να μην τον ακούει κανείς γιατί είναι ένοχος στα μάτια τoυς.
Δεν πα να παλεύει με νύχια κι με δόντια να αποδείξει ότι δε είναι αυτό που νομίζουν οι γύρο του.
Η Αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού
Αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα.
Θα με εκτιμήσεις γιατί με έχασες και με έχασες, γιατί δεν με εκτίμησες όπως μου άξιζε.
Οι λέξεις είναι δρόμος ...
Και η ενέργεια τους πάει μακριά όσο μακριά μπορεί να πάει η αγάπη σου γι αυτές!



  
                                                     Ποίηση: Καλυψώ Διακίδη
                                                      Φωτογραφία: Έλλη Ψύχα
                                           
Δεν έχουμε εχθρούς

Δεν έχουμε εχθρούς. Δεν υπάρχει εχθρός που να αξίζει τον κόπο να τον μισήσεις. Δεν υπάρχει εχθρός σ'αυτό τον κόσμο. Όποιος σου'κανε μεγάλο κακό, αν ψάξεις τη ζωή του, το πώς και το γιατί, τα κίνητρά του, τα παιδικά του χρόνια, το πώς ένιωσε, το γιατί έφτασε σ'αυτό το σημείο, θα δεις ότι δεν είναι εχθρός σου ούτε αντίπαλός σου.

(...) Δε μπορεί να σε βλάψει κανένας. Όταν νιώθεις
ότι κάποιος σ'έχει βλάψει και τον μισείς, στην πραγματικότητα δεν σ'έχει βλάψει αυτός. Κάτι άλλο σου φταίει. Κάτι άλλο σε πειράζει. Αυτές τις στιγμές ρώτα τον Θεό: "Θεέ μου, αυτό τον άνθρωπο που μισώ εγώ, εσύ τον μισείς;". Θα σου πει: "Όχι. Εγώ τον έχω συγχωρέσει. Στο Γολγοθά. Αλλά και τώρα συγχωρώ τους πάντες και αγαπώ τους πάντες"...

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. "Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

Eίναι Μερικοί Άνθρωποι...

Είναι μερικοί άνθρωποι που,
όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά,
δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω,
τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν
ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που
πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους
μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους
και διάβασαν τραγουδιστά το
μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν,
το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους.
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής
και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος,το 'καναν μόνο
και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν..
~ Αλκυόνη Παπαδάκη ~

"Σα χειμωνιάτικη λιακάδα"
Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω πως,
ούτε πότε, ούτε από που...
...έτσι σ' αγαπάω
γιατί δεν ξέρω ν' αγαπάω αλλιώς...

P. Neruda

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_17.html 

 

Η αλήθεια είναι πως νοιώθω ενοχές! Ναι! Και πολλές μάλιστα...Νοιώθω ενοχές γιατί ξύπνησα με χαρά ενώ όλοι είναι στη γκρίνια! Νοιώθω ενοχές που είμαι υγιής, σε έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είμαστε άρρωστοι! Νοιώθω ενοχές που αγαπώ, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως προδίδει! Νοιώθω ενοχές που εμπιστεύομαι, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είναι άπιστος! Νοιώθω ενοχές που βλέπω την ομορφιά
, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως είναι άσχημος! Νοιώθω ενοχές που γελάω, σ΄έναν κόσμο που όλοι πιστεύουν, πως είναι για κλάματα! Νοιώθω ενοχές που κάνω όσο μου "κόβει" το καλό, σ΄εναν κόσμο που όλοι πιστεύουν πως πρέπει να κάνεις το κακό για να επιβιώσεις! Νοιώθω ενοχές ενώπιον των ανθρώπων, αλλά όπως είπε και η μητέρα Τερέζα: "..ούτως ή άλλως ποτέ δεν είναι τα πάντα ανάμεσα σε μας και τους άλλους, αλλά όλα είναι πάντα ανάμεσα σε μας και το Θεό..."
~ Ξένια Γιαννάκη ~

 
Φοβίες στην αγάπη

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την
εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..


Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη.

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους.

Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.

Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)


Απόσπασμα απ'το κείμενο "Ασυνάρτητα" απ'τα "αποστάγματα καρδιάς".



 Αδικίας λόγος..
 
Αν κάποια στιγμή μας αδικήσουν, όπως κι εμείς έχουμε σίγουρα πράξει σε άλλους στη ζωή μας, ας μη σπεύσουμε να τους κακοχαρακτηρίσουμε ή να γεμίσουμε πίκρα στη ψυχή μας. Να θυμόμαστε οτι ο άνθρωπος είναι ατελής και είναι ανθρώπινο να σφάλλει στη κρίση του κάποιες στιγμές. Είναι βέβαια τόσο δύσκολο αυτό, αλλά αρκεί να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και ο Θεός θα κάνει τα υπόλοιπα.
Πόσες φορές έχω πικραθεί κι έχω στενοχωρηθεί κι έχω αφήσει τον εαυτό μου να βουλιάξει σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, επειδή ένοιωσα αδικημένη... Κι όμως, βαθιά μέσα μου, ξέρω, πως είναι ο εγωισμός μου που επαναστατεί, τίποτε άλλο. Γιατί εμείς πάντοτε ξέρουμε με τί πρόθεση ενεργούμε, και όσο και να παρερμηνεύσει ο άλλος τις προθέσεις μας, δεν παύουμε εμείς οι ίδιοι να ξέρουμε την αλήθεια. Άρα, γιατί να θλιβόμαστε; Μήπως τάχα πράξαμε ό,τι πράξαμε για να λάβουμε αναγνώριση; Μήπως ζητάμε εύσημα;
Αν ναι, τότε καλώς ήρθε η αδικία για να μας διδάξει οτι είμαστε κι εμείς σε λάθος πορεία και πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να καθαρίσουμε τον λογισμό μας. Ας απαντήσουμε με προσευχή. Αυτή είναι η μόνη σωστή αντίδραση σε κάθε δράση. Έτσι η αδικία θα γίνει αφορμή τόσο αυτοδιόρθωσης , όσο και προσευχής προς το πρόσωπο που μας αδικεί...

Υ.Γ.Κλείνω με μία φράση , που μόλις διάβασα: ''Καυστήρας του Χριστού είναι ο κάθε άνθρωπος, και καυτηριάζει το πάθος μου...''

                                                     Σ.


  Πηγή: http://apostagmatakardias.blogspot.gr/2011/08/blog-post_11.html


Να σε κοιτώ να πονάς...

Την νοιώθω την δυστυχία ΣΟΥ, την νοιώθω ως το μεδούλι, και γίνομαι κομμάτια...Το’ ξερα πάντα πως η Αγάπη κάνει θαύματα, πως σβήνει αποστάσεις, πως ζει, υπάρχει πέρα από τον χωροχρόνο. Μα, τώρα που το βιώνω, δεν μπορώ να χωρέσω στο εύρος της ύπαρξής μου το μεγαλείο αυτό που ξετυλίγεται μέσα μου, νοιώθω πως δεν χωρά στα όρια της ψυχής μου, πως πρέπει κι άλλο, κι άλλο να μεγαλώσω τις φτερούγες μου, να τις απλώσω κι άλλο, κι άλλο, πάντα πιο πολύ... Πάντα
η Αγάπη μου ζητάει κι άλλο, πάντα κάτι παραπάνω. Να απλωθώ πέρα από τις κορφές των βουνών, να γίνω κάτι άυλο, δίχως όρια....!!! Να πετάξω από πάνω μου, σαν ρούχο τρύπιο, κάθε όριο...!!!
Με δεμένα τα χέρια, στέκω από μακριά , κι όμως λίγες ανάσες μακριά σου, να σε κοιτώ να πονάς. Το πιο σκληρό βασανιστήριο να επαναλαμβάνεται κάθε χαραυγή: Λίγες ανάσες μακριά σου, να σε βλέπω να πονάς, να υποφέρεις κάτω από το βάρος του φορτίου σου, κι εγώ με ανοικτά φτερά να προσπαθώ να σου ρίξω λίγη σκιά να ξαποστάσεις. Μόνο αυτό. Να μην μπορώ τίποτε άλλο. Εγώ ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί κι εσύ ένας παλιάτσος με ένα χαμόγελο πλασμένο από μπογιές. Ίσως κάπου κάπου να πέφτει μπροστά στον μικρό παλιάτσο η σκιά ενός μικρού ακροβάτη που περπατά στις άκρες των δαχτύλων του και κάνει άλματα στου ήλιου την δύση, λίγο πριν πέσει το φως. Κόψε το σκοινί και ρίξε με στην αγκαλιά του ωκεανού, Θεέ μου, και χάρισε στον γλυκό μου παλιάτσο ένα όμορφο χαμόγελο, όχι από μπογιές, μα από της ειρήνης Σου την γλύκα πλασμένο...!

Σ.
 
 
Και ο Μούστος βράζει.........
προετοιμάζεται για να γίνει πετιμέζι...................



 «Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.»

~ Απόσπασμα απο το βιβλίο Η μοναξία είναι απο χώμα,Μάρω Βαμβουνάκη ~



Οι φίλοι σου, η παρέα σου..

Είχα διαβάσει κάπου ότι τίποτα από μόνο του δεν είναι τέλειο, αν δεν έχεις κάποιον να το μοιραστείς. Η παρέα είναι αυτή που μας κάνει να περνάμε καλά, η παρέα μάς δίνει χαρά, μας "απογειώνει".
Αν η παρέα σου, οι φίλοι σου αγαπούν και τον Χριστό, τότε, όσο πλησιάζει ο καθένας από την παρέα σου τον Χριστό τόσο δένεστε και μεταξύ σας! Ανεπαίσθητα, αβίαστα, ειλικρινά... Είναι σαν να έχουμε ομόκεντρους κύκλους όπου στο κέντρο είναι ο Χριστός και σε τρο
χιές στους άλλους κύκλους είναι οι φίλοι σου και εσύ. Όταν προσπαθούν όλοι να πλησιάσουν προς το κέντρο (τον Χριστό) τότε πλησιάζουν και μεταξύ τους!
Επηρεάζουμε τους φίλους μας και επηρεαζόμαστε απ'αυτούς. Σε μια ομιλία είχα ακούσει κάτι σχετικό: "Αν μπεις σε ένα κατάστημα με αρώματα, βγαίνοντας θα μυρίζεις και συ άρωμα. Αν είσαι σε μέρος όπου έντονα μυρίζει τσιγάρο, τότε βγαίνοντας και συ θα μυρίζεις τσιγάρο..." Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους φίλους.
Προσπάθησε πάντα να έχεις τους πιο καλούς φίλους!


Φίλος είναι εκείνος που σου δίνει την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.♥
Τζ. Μόρισον

Πάντα χρειάζεται να ξέρουμε πότε πρέπει να κλείσουμε ένα κεφάλαιο της ζωής μας και να γυρίσουμε σελίδα.Αν, όμως, επιμένουμε να παραμένουμε στα ίδια περισσότερο απ',οτι πρέπει, θα χάσουμε το νόημα και την ευχαρίστηση για το υπόλοιπο της ζωής.
~ Paulo Coelho Το Πέμπτο Βουνό ~