Η μνήμη του Έρωτα..

Κι όταν δεν κολυμπάμε ο ένας μέσα στον άλλο...

περπατάμε πάνω στις τρυφερές μας μνήμες..

και αυτό μας κρατά ζωντανούς..

Μια κλωστή ανάμνησης...μια αχτίδα ήλιου.. μια ρωγμή..

μέσα στον χρόνο που πάτησε πάνω στα όνειρα μας...

Κι όταν δεν ταξιδεύει το βλέμμα,

μέσα στο βλέμμα,

έχουμε αφήσει τις αποσκευές μας…

μικρά αγγίγματα..

ένα…σε αγαπώ..

ένα φιλί..

να κάνουν σεργιάνι,

πάνω στα αποτυπώματα

που άφησε ο ιδρώτας..

Οι αναπνοές μας γίνονται ακόμα πιο γρήγορες.

τόσο που μας πνιγούν..

αφήνουμε το σκοτάδι να καλύπτει τις μορφές

που συναντιούνται σε έρημα όνειρα

και τα ανασταίνουν έστω για λίγο..

μέχρι να ανακτήσουμε ξανά την ανάσα μας..

να μπορούμε να ζούμε..

μέχρι το επόμενο…αντίο…

" Καλυψώ Διακίδη"