"Οταν Κάποτε ο Άνθρωπος θα κάνει μάτ στο μίσος θα έχει κερδίσει την αιωνιότητα....

Κάθε ένας από εμάς..
ένας κρίκος αγάπης και ανθρωπιάς..
αν το αποφασίσουμε.
Ψυχές που λαχταράνε ίδια όνειρα.
Κυνηγούν ίδιες χίμαιρες...
Αποσβολωμένοι κοιτούν το χάος
που φέρνει η προσκόλληση στην ύλη...
στην επιφάνεια...στην οργή.
Άνθρωποι που παλεύουν να κρατήσουν
την ουσία της ύπαρξής τους,
πέρα από ανθρώπινα μέτρα και να αγγίξουν το θεϊκό.
Ποιητές και μονομάχοι
σε μια παρτίδα σκάκι με αντίπαλους δυνατότερους φαινομενικά.
Βασιλιάδες χωρίς θρόνους
Βασίλισσες που πέφτουν μα δεν χάνουν τον πόλεμο..

'Καλυψώ Διακίδη'
Αργοπερπατώντας στον πλανήτη Έρωτα
κατέρρευσα γυμνή,
αφήνοντας ανάσες-χνάρια
για να περπατήσεις.
Ξέχασα πίσω την σκιά μου
και τσαλάκωσα την σάρκα μου.
Μιλούσε μόνο η ψυχή πάνω στα χείλη σου
Άνθιζε και αιμορραγούσε την ίδια στιγμή..

Μισό το πρόσωπο.
μα εγώ αγάπησα ολόκληρη,
την οδύνη και την Τρέλα σου
που στέναζε μαζί με τα λυκόφωτα ρέκβιεμ.

Μην πεις τίποτα..
Όλα στάθηκαν
πριν συναντήσουν το Αιώνιο..
Και η ανάσα πάγωσε,
στην θέα της σπασμένης ορχιδέας..
λίγο πριν γεννηθεί ο πρώτος της ανθός..

"Καλυψώ Διακίδη"